У цэнтры аграгарадка Лыскава Пружанскага раёна Брэсцкай вобласці знаходзіцца царква Раства Багародзіцы. Яе ўзнікненне звязана з наступнымі падзеямі. У 1628 г. у Лыскаве быў заснаваны ўніяцкі базіліянскі манастыр, а ў дакументах за 1689 г. упамінаецца праваслаўны жаночы Пакроўскі манастыр.

Пад 1859 г. згадваецца Лыскаўская праваслаўная царква, збудаваная ў 1725 г.

У 1892–1893 гг. яна была разабрана з прычыны састарэласці і адсутнасці сродкаў для рамонту, а царкоўны рыштунак перанесены ў былы

рымска-каталіцкі касцёл. У 1880 г. касцёл згарэў ад удару маланкі, а адбудоўваўся ўжо як праваслаўная царква замест старой Пакроўскай, якая да таго часу пачала парахнець. 11 снежня 1886 г. храм быў асвечаны ў імя Раства Прасвятой Багародзіцы.

Цэнтрам духоўнага жыцця для жыхароў вёскі Ставок Пінскага раёна Брэсцкай вобласці і навакольных вёсак з'яўляецца праваслаўны храм Узнясення Гасподняга. Першая праваслаўная царква з’явіласся ў Стаўку ў 1504 г., пабудаваная пінскім князем Фёдарам Іванавічам Яраслававічам. Верагодна, у сярэдзіне ХVІІІ ст. была пабудавана новая царква, якая ў сярэдзіне ХІХ ст. была разабрана з-за старасці.

У в. Ляхаўцы Маларыцкага раёна Брэсцкай вобласці праваслаўная царква існавала з другой паловы ХVI ст.. Пісьмовыя згадкі пра Ляхавецкую царкву адносяцца да 1575, 1668, 1704, 1713, 1721, 1786, 1796 гг. Цяперашняя царква Раства Багародзіцы пабудавана ў 1713 г., тады ў яе ўласнасці налічвалася 158 дзесяцін зямлі.

Царква Вялікапакутніцы Параскевы Пятніцы ў в. Арэхава Маларыцкага раёна Брэсцкай вобласці належала да Маларыцкай школы драўлянага дойлідства. Драўляныя цэрквы гэтай школы ўяўляюць сабой збудаванні з вельмі вытанчанымі формамі шатроў і пластычнымі арыгінальнымі абрысамі купалоў. Аб Арэхаўскай царкве згадваецца ў дакументах 1668, 1679, 1724, 1742 гг.

Кобрынскі парк імя А. В. Суворава адносіцца да ліку найстарэйшых у Беларусі. З невялікай сядзібы ён ператварыўся ў адзін з найбуйнейшых і прыгажэйшых садова-паркавых комплексаў сучаснай Беларусі. Названы ў гонар вялікага рускага палкаводца А. В. Суворава (1730–1800), якому належаў маёнтак «Кобрынскі ключ».

Царква ў в. Олтуш Маларыцкага раёна Брэсцкай вобласці вядома з 1668 г. Старажытныя дакументы, якія тычацца Олтушскай царквы, адносяцца да 1668, 1679, 1685, 1724, 1742, 1786, 1792 гг. У 1668 г. царква мела адну валаку зямлі. У 1685 г. яе фундуш быў павялічаны.

Вёска Сухопаль Пружанскага раёна Брэсцкай вобласці вядома з 1641 г. Жыхары ўдзельнчіалі ў падрыхтоўцы каралеўскіх паляванняў у Белавежскай пушчы. 14 жніўня 1680 г. каралеўскія камісары, пасланыя ў Белавежскае лясніцтва, далі дазвол на пабудову царквы на пэўным участку зямлі ў Сухопалі.

У вёсцы Воўчын Камянецкага раёна Брэсцкай вобласці знаходзіцца адметны каталіцкі храм – Троіцкі касцёл. Помнік архітэктуры звязаны з гістарычнымі падзеямі, што адбывалася на Беларусі ў розны час. Першыя ўспаміны пра мястэчка Воўчын належаць да ХVI ст., калі яно належала Солтанам. У другой чвэрці ХVІІ ст. новы ўладальнік маёнтка А. Корвін-Гасеўскі ахвяраваў значныя сродкі на пабудову драўлянага касцёла, падмуркі якога заклалі ў 1629 г.

Вёска Рэчыца Камянецкага раёна Брэсцкай вобласці мае сваю адметную гісторыю. У 1567 г. пазначана як уладанне Паца. На 1588 г. фальварак Рэчыцкі ў Берасцейскім старастве ВКЛ. Пасля 3-га падзелу Рэчы Паспалітай (1795) у складзе Расійскай імперыі.

Пачынаючы з Крэўскай уніі (1385) на беларускіх землях пачалі шырока будавацца касцёлы. У новых палітычных умовах працягвалася паланізацыя і акаталічванне беларускага народа. Спачатку націску падвергліся феадалы, якія пераходзілі з праваслаўя ў каталіцтва, баючыся страціць свае высокія пасады.